Sevgili anneciğim ve babacığım.
Hani hep söylenirya. Sizler bu mektubu aldğınızda ben çok uzaklarda olacağım. Ben bunu dahi söyleyemiyorum. Aynı evde olmamıza rağmen o kadar uzaktayım ki sizlerden.Beni anlamanızı beklemiyorum. Sadece anlamaya çalışmanız yeterli olacaktır benim için.

Halâ beni sevdiğiniz zaman şımaracağımı düşünüyorsunuz. Beni çok sevmenizden değil ama sevginizi gösterme şeklinizden dolayı şımarabilirim. Pahalı hediiyler, koşullu paralar yerine bir çift güzel söz, okuldan geldiğimde sımsıkı sarılmanız; pastahaneden aldığınız en pahalı pasta değil kendi ellerinizle yaptığınız pasta gibi mesela.Bana çok fazla zaman ayırdığınızı söylüyorsunuz. Sürenin çokluğu değil, niteliği önemli unutmayın. Gazete okurken dizi izlerken aradabir sorduğum sorulara dikkatsizce cevap vermeniz belki ne söylediğimi bile anlamadan evet haklısın yada hayır cevabınız “seni şu an için dinleyemiyorum” sözünüzden daha ağır geliyor. Hani bana hep dürüst ol, yalan söyleme dersinizya. Bu bakımdan hatırlatmak istedim.

En yoğun sttresi sınav anında değil, sınav sonuçlarımı sizlerle paylaştığımda yaşıyorum. Kötü puğan aldığımda ki yüzünüzdeki ifade kâbusum oluyor. Belki o an benden uzaklaşmak yerine her şeye rağmen yanımda olacağınızı hissettirseniz bende sizi ve kendimi mutlu etmek için daha fazla çaba sarf etmenin mücadelesini vereceğim. Beni komşunun çocuklarıyla karşılaştırırken bazı özelliklerimi sizden almış olabileceğimi bir an olsun hatırlasanız. Beni karşılaştırdığınız çocuğun babasının elinde okurken gördüğüm o güzel kitapları, annesinin sevgi dolu bakışlarını sizlerde görebilseydim belki bir adımda ben atacaktım.

Bizim kuşakla sizin kuşağı çatışmalarla, yıkıcı eleştirilerle birbirinden uzaklaştırmak değil, sevgiyle, mantık yürüterek ortak bir yerlerde buluştursak. Ne kadar da mutlu olacağız hepimiz değil mi?